RAHMİ EMEÇ

uzak ezgilerin terkisinde,

sözler eskitip hasretler derlemiş,

babam hep bıraktığı yerlerin adresinde.

 

aslar’da karlar boyunu aştığında,

ayazlar kuşanmış da donup kalmış,

çocukluğunu oracıkta bıraktığında.

 

tetesi varmış yüzü hayal meyal,

çıkarıp eski zamanlara bakardı,

ağlardı o zannettiği boşluğa sarılıp.

 

tavında dövdü kederi gel zaman git zaman,

kavuşma hayali avlularda sardunya,

hep can suyu taşırdı kalbinden ona.

 

sohbet olsa da yakınlaşsak derdi,

tutsak tanıdık bir sözcüğün elini,

bilirdik yaralarımız böyle iyileşirdi.

 

sizin de içiniz yansın ayrılığın kavıyla,

porta’larda yol gözlesin gözleriniz,

derdi babam, derin bir iç geçirmeyle.

 

babam ayşe’den olma recep oğlu hüsmen,

nasırdan yapılmış bir adamdı sanki,

fabrika ayazı derdi avuçlarını gösterip.